La Final

Een regenbui trekt langzaam over. Het is nog steeds warm, maar de grootste middaghitte is voorbij. Mijn surfbuddy Justin en ik gaan surfen. Het zal één van mijn laatste sessies van de trip worden. Nog in boardshort en warm water. De regenboog vervaagt langzaam als wij de overhead barrelsets op het strand van Puerto Escondido zien binnenkomen. Lichte zenuwen maar ik kan niet wachten om naar achteren te paddlen.

Puerto Escondido is berucht. Een van de zwaarste en heftigste beachbreaks van de wereld. De golf wordt ook wel ¨MexPipe¨ (http://vimeo.com/13782746) genoemd na Pipeline, de golf der golven in Hawaii. Dat de golven heftig zijn wordt wel duidelijk met het verhaal van Noel Robinson, een bigwave surfer. Zijn board gelijmd en wel staat nog in het huis. Een foto van hem op een golf van zeker 8 meter hoog. En we zien ook zijn laatste golf op zijn backhand. Een golf die hij niet overleefde.

Als ik surf - de golf is slechts twee meter hoog - maak ik meteen kennis met haar kracht. Ik ga een barrel in, kies mijn lijn, maar word genadeloos aangepakt. Slechts een twee meter golf maar meteen een van mijn heftigste wipe-outs van de trip. Ik pop op met geproest en paddle snel naar buiten. Een set aan de horizon.

Tussen het surfen door, ben aan het genieten van de laatste dagen met een deel van mijn surfmakkers uit Barra. En, ik verkoop mijn motor. Het was niet eenvoudig, voornamelijk omdat dit deel van Mexico nog steeds erg arm is. Na 3 dagen rondrijden, praten, heb ik kennis gemaakt met zowat de halve middenstand van Puerto. En heb ik een koper. Vlak voordat ik mijn motor naar hem wil rijden, start mijn niet. Alsof hij het afscheid voelt naderen en het er niet mee eens is. Ik schud mijn hoofd, dit gebeurt niet! Ik loop langs de motor om de koper een korting te geven als ik het nog één keer probeer, langzaam en met liefde. Hij start. En even later zie ik de meest blije Mexicaan, als hij weg rijdt op mijn oude motor met kleine korting. Ik zal hem missen, maar ik voel dat het tijd is. Tijd om naar huis te gaan.

Chris, Sean en Suzanne staan opeens voor mijn neus! Onverwacht zijn ze overgekomen van Barra de La Cruz. Het was toch het afscheidsfeestje van ¨The Crazy Dutchman¨? Samen met Justin en zijn vriendin, Andrea, luiden we de avond oer-Mexicaans in met Tequila en Corona´s. Tot in de kleine uurtjes dansen we, drinken we en vieren we het afscheid en mijn reis.

Het is surrealistisch dat het nu echt bijna over is. Ik ben tevreden. Enorm tevreden en gelukkig dat ik deze reis echt heb gedaan. Ik heb zoveel ongelofelijk mooie plekken gezien, zoveel goede nieuwe mensen ontmoet. De lange ritten alleen op de motor zal ik missen, vooruitturend in de verte van de woestijn of de jungle. En ik weet meer dan ooit hoe goed en belangrijk het surfen voor me is en zal blijven. En stiekem fantaseer ik al over een nieuwe lange reis in de toekomst samen met Tes.

Photos of the last days

Deep Down South

Pijn in mijn kaken, trillende buik. Ik kom niet meer bij van het lachen. We zijn voor de zoveelste avond aan het pokeren in Barra de La Cruz. Chris, een crazy aussie met een hanekam, Justin, Amerikaan, Sean en natuurlijk de twee Israelis, Iftach en Alon. Pokeren is voor het plezier maar het gaat er serieus aan toe. Zeker als de Israelis meespelen. ¨You talk¨ ¨All-in¨ en dergelijke is zowat het enige wat uit hun mond komt. En verdomd. Ze winnen vaak. Ik krijg een lesje bluffen en branie.

Ik ben nu beland in Barra de La Cruz. De eerste avond lig ik in het water met 30 man en ik doe wat ik de hele trip heb gedaan. Ik maak een plan, kijk hoe ik me voel en ik besluit het nog een dag aan te kijken en weer te vertrekken. Twee weken later, ontelbare surfsessies verder en met de beste vriendengroep van mijn hele trip, moet ik aan mijzelf toegeven dat echt geen één van mijn plannen is uitgekomen. In Lobitos wilde ik drie dagen blijven, ik bleef vier weken. En in Barra overkomt mij hetzelfde. Het is wonderschoon, de golf nadert perfectie met 300 meter lange ritten en de mensen om mij heen zijn vrienden. Mexicaanse perfectie.

Mexico is een plek met een magische klank. Maar tegenwoordig gaat het ook gepaard met gevaarlijk. Drugshandel, geweld, corrupte politie. Ik rij over de prachtige wegen van Oaxaca, de een na armste staat van heel Mexico. Ik word vriendelijk begroet door militairen. De mensen in de restaurants en hotels zijn aardig. Zelfs de locals in het water zijn niet heel erg. Misschien heb ik geluk?

Maar het is hetgeen dat ik veel heb meegemaakt op de trip. Plekken worden beschreven als levensgevaarlijk. Alsof het fifty-fifty is of er iets naars gaat gebeuren of niet. De realiteit is echter een stuk saaier. Mexico. Het is vooral wonderschoon en erg rustig. Het land lijkt hier in Oaxaca nog te leven zoals tientallen jaren geleden. Paarden op het strand. Simpele hutten. Internet zeldzaam. De golven zijn perfect. De vis vers. En het leven goed.

Op een dag in Salina Cruz besluit ik om het avontuur verder op te zoeken. Ik rij alleen over de weg, linksaf de wildernis in, na 5 kilometer op het lege strand naar links. Ik kom met de motor bijna vast te zitten in het rulle zand. En dan ben ik er. Punta X. Een pointbreak die op de beste dagen van het jaar wel 400 tot 500 meter lang kan zijn. Ik pak mijn surfboard, mijn lycra over mijn schouder. De sunblock kleurt mijn gezicht wit. En in de rauwe zon en harde offshore wind ren ik over de laatste zandduin om wederom perfectie te begroeten. Lichtblauw water, wit zand en headhigh muren van 300 meter lang met niemand in het water. Ik voel me alleen op de wereld, maar zo goed. Pure vrijheid. En ren naar beneden, zo snel als ik kan.

Pictures a long the road in Down South Mexico