Deep Down South

Pijn in mijn kaken, trillende buik. Ik kom niet meer bij van het lachen. We zijn voor de zoveelste avond aan het pokeren in Barra de La Cruz. Chris, een crazy aussie met een hanekam, Justin, Amerikaan, Sean en natuurlijk de twee Israelis, Iftach en Alon. Pokeren is voor het plezier maar het gaat er serieus aan toe. Zeker als de Israelis meespelen. ¨You talk¨ ¨All-in¨ en dergelijke is zowat het enige wat uit hun mond komt. En verdomd. Ze winnen vaak. Ik krijg een lesje bluffen en branie.

Ik ben nu beland in Barra de La Cruz. De eerste avond lig ik in het water met 30 man en ik doe wat ik de hele trip heb gedaan. Ik maak een plan, kijk hoe ik me voel en ik besluit het nog een dag aan te kijken en weer te vertrekken. Twee weken later, ontelbare surfsessies verder en met de beste vriendengroep van mijn hele trip, moet ik aan mijzelf toegeven dat echt geen één van mijn plannen is uitgekomen. In Lobitos wilde ik drie dagen blijven, ik bleef vier weken. En in Barra overkomt mij hetzelfde. Het is wonderschoon, de golf nadert perfectie met 300 meter lange ritten en de mensen om mij heen zijn vrienden. Mexicaanse perfectie.

Mexico is een plek met een magische klank. Maar tegenwoordig gaat het ook gepaard met gevaarlijk. Drugshandel, geweld, corrupte politie. Ik rij over de prachtige wegen van Oaxaca, de een na armste staat van heel Mexico. Ik word vriendelijk begroet door militairen. De mensen in de restaurants en hotels zijn aardig. Zelfs de locals in het water zijn niet heel erg. Misschien heb ik geluk?

Maar het is hetgeen dat ik veel heb meegemaakt op de trip. Plekken worden beschreven als levensgevaarlijk. Alsof het fifty-fifty is of er iets naars gaat gebeuren of niet. De realiteit is echter een stuk saaier. Mexico. Het is vooral wonderschoon en erg rustig. Het land lijkt hier in Oaxaca nog te leven zoals tientallen jaren geleden. Paarden op het strand. Simpele hutten. Internet zeldzaam. De golven zijn perfect. De vis vers. En het leven goed.

Op een dag in Salina Cruz besluit ik om het avontuur verder op te zoeken. Ik rij alleen over de weg, linksaf de wildernis in, na 5 kilometer op het lege strand naar links. Ik kom met de motor bijna vast te zitten in het rulle zand. En dan ben ik er. Punta X. Een pointbreak die op de beste dagen van het jaar wel 400 tot 500 meter lang kan zijn. Ik pak mijn surfboard, mijn lycra over mijn schouder. De sunblock kleurt mijn gezicht wit. En in de rauwe zon en harde offshore wind ren ik over de laatste zandduin om wederom perfectie te begroeten. Lichtblauw water, wit zand en headhigh muren van 300 meter lang met niemand in het water. Ik voel me alleen op de wereld, maar zo goed. Pure vrijheid. En ren naar beneden, zo snel als ik kan.

Pictures a long the road in Down South Mexico