Jungle Fever II

Tes en ik lopen stap voor stap, langzaam over een wiebelende brug. 50 meter boven de grond, langs de toppen van hoge junglebomen. Allebei zijn we geen helden als het gaat om hoogte. Als we midden op de brug lopen en omlaag turen, kijken we elkaar aan met zweet op ons voorhoofd. Ik krijg opeens een stuk meer respect voor Indiana Jones. En Tes en ik high fiven elkaar als we de laatste lange brug hebben gepasseerd. Prachtig. De Jungle in de bergen van Costa Rica.

Na het diepe Zuiden gaan Tes en ik naar het bergachtige Noorden. En we hebben een nieuwe vriend, genaamd Jimmy. Deze Suzuki Jimmy is een kleine Jeep die ons overal kan brengen, via de ruige bergwegen, naar wonderschone vulkanen, zoals de Vulcan Arenal. Tes en ik komen aan in de stromende regen, uitkijkend over een bijna Schots-aandoend meer. De vulkaan is in diepe wolken gehuld. De volgende dag laat zij even haar schoonheid zien.

Tes en ik denken hetzelfde. We gaan niet klimmen, maar als luxe paarden wentelen wij ons in warme thermische baden. Deze baden worden gevoed vanaf de vulkaan waar we op uitkijken. En we genieten van het warme water, het uitzicht en de wilde regenbui die door de hoge bladeren van het dak van de jungle naar beneden stort.

Pura Vida. Dat is Costa Rica. En het is eigenlijk net zo een moeilijk woord om te vertalen als ¨gezellig¨ in het Nederlands. Het gaat om al het goede, om genieten, om zorgen-vrij leven. Om het pure leven. En dat is onze volgende bestemming zeker ook. We gaan naar MalPais. Hoewel de naam iets anders doet vermoeden (¨slecht land¨), is het een paradijs.

Surfen, yoga en sushi. Palmbomen, witte stranden. Vrije vogels en surfbums. We doen weing, lezen, ik surf de heerlijke beachbreaks. Tes en ik vergeten de tijd en genieten van ons samenzijn. Costa Rica is Pura Vida.

Na twee en halve week samen, is het dan zover. Afscheid. Tes gaat terug naar Nederland en ik begin aan mijn laatste deel van de reis. Het voelt onwerkelijk. Stiekem wil ik wel weer even terug naar Nederland. Thuis op de Schinkelkade met elkaar, surfen met vrienden in de bruine, koude Noordzee en even weer in Groningen bij de familie. Maar het is nog niet klaar. De laatste twee maanden zijn aangebroken en er liggen nog prachtige landen in het verschiet, grandioze surfspots, ik ben nog hongerig. En mijn motor, die moet eindigen in Mexico. Nergens anders.

Op het vliegveld van San Jose is de Jungle Fever voorbij. Tes en ik hebben het samen heel goed gehad. En vertrouwend op thuis, zoenen wij voor het laatst in Costa Rica. Het is warm, ik kijk naar rechts en geef gas. Langzaam rij ik door de bocht en draai ik de snelweg op. Ik kijk nog een keer terug en open vol het gas. Op naar Nicaragua. Slechts 250 kilometer. Het avontuur gaat verder.

Meer fotos van onze jungle fever samen