Vulcano Attack

Het was in 2009 voor het laatst. Het trilt, de grond schudt wild en de geur van zwavel vult de lucht. Bewoners worden geëvacueerd. De grootste actieve vulkaan van Nicaragua, vulkaan Concepcion, staat op punt van uitbreken.

Het is 2011. Geen vuiltje aan de lucht. Het is vijf uur in de ochtend, de zon begint de aarde op te warmen en de vogels, verstopt in de jungle, zingen mij wakker. Vandaag gaan we een vulkaan beklimmen, de beruchte vulkaan Concepcion. Ik ben opgewekt en heb er zin in. Samen met mijn reismaatjes Roberto en Valeria. Ik heb al vele uren in het water gelegen, voel me fit en ben vol zelfvertrouwen.

Roberto, een Chileen, die op zijn 52-tigste tien maanden om de wereld gaat reizen en door mij al omgedoopt is tot ¨Super-abuelo¨, oftewel ¨Super-opa¨ en ik (omgedoopt tot ¨Super-tulipan¨, te weten ¨Super-tulp¨) gaan dit varkentje wel even wassen. Valeria kijkt hoofdschuddend toe als Roberto en ik grappen maken over wie het eerst boven is.

Alles doet pijn. We gaan steil naar beneden, rots voor rots, het is geen echt pad te noemen. Oh, mijn benen. Ze trillen van vermoeidheid, ik kan niet meer. Ik loop een relatief vlak stuk als een soort van manke, met mijn armen zwabberend omdat ik mijn benen niet meer goed kan coördineren. Ik ben nog nooit zo moe geweest, denk ik, maar er zijn geen andere opties. Ons water is op. Ik ben kleddernat van het zweet. En het verhaal van onze gids over een jongen uit El Salvador, die hier verdwaald raakte, spookt door mijn hoofd.

Hij was alleen gegaan. Vorig jaar. Slippers, weinig drinken mee. De route is niet altijd duidelijk op de vulkaan, je kan op een bepaald punt kiezen uit twee routes. Hij maakte een verkeerde keuze. En zijn laatste keuze. We staan op de kruising en onze gids legt uit, dat hij hier doorliep over een verhard lava-spoor. Ik zie rechts het kleine weggemoffeld pad, waar wij in gaan, en rechtdoor het noodlottige lavaspoor. Ik zou alleen ook zijn doorgelopen. Hij werd een week later gevonden. Hij was van een rotspunt gevallen, uitgeput waarschijnlijk en zijn been was gebroken. Hij was gebeten door slangen, waar het vol van zit in dat deel van het vulkaanwoud. Aangevroten door roofvogels. De gids vertelt zonder blikken of blozen dat deze vogels altijd beginnen met de ogen en de edele delen. Deze vulkaan is gevaarlijk. Levensgevaarlijk.

Hij heeft ook de top gezien, net als ik.

Roberto ging er voor, hij liep lang voorop, maar ik liet me niet verslaan door deze indrukwekkend, akelig fitte man van 52. Super-abuelo of niet. Het is mysterieus en duister aan de top. Wij zijn geheel gehuld in mist en zwavelrook. Ik sta aan de rand van de vulkaan, diepe, penetrante geuren uit de aardkorst borrelen omhoog. Ik ga even zitten, uitrusten, tevreden. Na een paar minuten sta ik weer op. De hitte van de vulkaan, maakt het langer zitten onmogelijk. Ik vind het prachtig hier, een soort mystiek, alsof de aarde een stuk van haar persoonlijkheid laat zien, die ze normaal verstopt. Een diepere laag in haar ziel.

We blijven niet lang. De zwavelrook is niet best voor de mens en we dalen af. Na 400 meter afdalling trekt de mist weg en zie ik een van de mooiste uitzichten van deze reis. Dwars over het grootste meer van Centraal-Amerika. Het eiland ligt er vredig bij. Roberto en ik hebben praatjes en maken grappen. En ach, het is nog maar een klein stukje naar beneden.

Super-abuelo en Super-tulipan strompelen over het glooiende pad onderaan de vulkaan. We hebben net - als uitgeputte drenkelingen op een vlot - een fruitboom aangevallen langs het pad. Vocht, water, iets. Tegelijkertijd zien we even later het eerste kleine winkeltje en stormen we naar binnen voor koele cola en chips. Met een rode mond van de paprikachips, met pijn overal, 13 uur na ons vertrek, lopen we de laatste bocht om voordat het dorp begint. Valeria staat hoofdschuddend en fier, een glimlach onderdrukkend, met de gids op ons te wachten.

We made it. En we zijn blij. En nederig. Dat heeft de vulkaan ons wel geleerd.