Punta de Lobos

"Vamos"!: zegt de lokale surfer tegen mij terwijl we op een stenen rotsplaat staan vlak voor twee grote grijze rotsen vol met pelikanen. Een vreemde penetrante mix van pelikanen-poo en zeelucht vult mijn neus. Het is mijn eerste keer op de punt van de befaamde langste Chileense golf genaamd Punta de Lobos (300 meter "y mas") en ik ben nerveus. Sets van drie meter klappen hol en vol kracht op de rotsen. Het opspattende water doet me denken aan mooie ansichtkaarten van onsurfbare golven in verre landen. Verderop zie ik een mistbank aankomen.

Maar mijn nieuwe lokale vriend weet hoe het moet. "Patiencia mi amigo". We rennen een paar keer naar de entry-zone om gauw terug te rennen als een set toch eerder komt dan gedacht. Wit water overal en ik kan me nog net vasthouden. Dan na vier keer heen en weer rennen, is het moment daar, even rust, si, si, ahora! vamos! vamos! Ik spring op de achterkant van een passerende kleinere golf, zie rechts de rotsen vijf meter van mij vandaan, rapido, rapido! Na vijftien meter sprint paddle zie ik de rand van het witte water. Ik ben er, achter de line-up. De local en ik lachen naar elkaar, duimen omhoog. Ik voel de energie van de deining onder me doorgaan, het water is ijskoud, de stroming is krachtig en ik moet constant blijven paddlen om op mijn plek te blijven.

Ik waag meerdere pogingen en krijg een dikke bak over me heen. Een wasmachine op een extra lang programma gezet en mijn lichaam wordt onder water onvrijwillig in een paar vreemde yoga houdingen gelegd. Ik paddle snel terug en na een paar keer ducken lig ik weer goed maar wel 50 meter lager. Een nieuwe set, ik begin te paddlen, word opgetild, take off!!

Het board klappert onder mijn voeten van de snelheid, de golft bouwt maar op en op, ongelofelijk! Ik maak een paar turns, blijf maar gaan en opeens wordt het wit om mij heen. Ik surf het begin van de mistbank in, kan nog maar 30 meter zien, maar de golf blijft doorgaan. Het is surrealistisch totdat de golf genadeloos op het strand dicht klapt. Het is over, ik ben weer op aarde, letterlijk.

Dit was by far de lekkerste, mooiste, spannendste golfrit ooit en ik loop de rest van de dag (en avond) met een glimlach op mijn gezicht. Hier kwam ik voor en deze golf? Die ga ik niet snel vergeten. Gracias Punta de Lobos!