Een Honda Transalp in Valparaiso

Helmut. Een duitser met een zwaar bayerisch accent praat tegen me en een stortvloed van vragen komen op me af. "Hast du ein extra spanningsregular?"

"Hast du extra inner-reifen"? Per vraag word ik zenuwachtiger, maar gelukkig kan ik tot nu toe op de meeste vragen "ja" antwoorden. Helmut heeft vier jaar meegereden in de Dakar rally als mechanicus. En bij zijn vertrek geeft hij mij zijn kaartje. "Immer anrufen wenn du problemen hast". Ik weet nog niet hoe ik dat ga doen in de middle of nowhere maar het stelt me enigszins gerust.

(vlnr: Helmut, me, Franco (mooiste Italiaan en elke avond mijn trouwe drinkgenoot) Jozef, Jan, Carlos)

Tot nu toe was de reis vooral een beetje surfen en aanlummelen maar met de komst van mijn Honda Transalp is het back to business. Met hulp van wat opvliegende chilenen heb ik de motor in een dag uit de douane gekregen waarbij de accu het meteen begaf. Heerlijk begin. Het was dus meteen aan de bak. De afgelopen dagen bestonden uit: accu vervangen, wiel installeren, bagagerek versterken, extra reserveonderdelen kopen (binnenband, zekeringen, olie etc.), een nepverzekering maken (verzekeringen bestaan hier niet voor motoren en er is ook geen plicht, maar toch vragen ze erom bij de douane..) en last but not least: het surfrek.

Ik denk dat ik elke schroeven- en metaaltent in Valparaiso nu ongeveer ken. Van

hort naar her, Spaans (proberen te) praten in donkere plekken waar gelast en metaal gezaagd wordt, smerige olie overal. Maar met Lorenzo, een wat grillige, groezelig uitziende, kleine chileen - die bij voorkeur chileens dialect met mij praat - kom ik stap voor stap verder. En na lang geknustel is het zover: een surfrek! Het ziet er niet uit maar sterk is het wel en na een testritje ben ik tevreden.

Nu was het surfrek gelukt, maar wel na twee dagen zeuren en zanniken met deze kleine Chileen. Op een gegeven moment was ik zo chagerijnig (mede door de taalbarriere en chileens geblaat van mijn kleine vrind) dat ik het surfrek wel om zijn nek kon buigen of anders mijn eigen net weer gemillimeterde haar uit mijn hoofd kon trekken.

Op dat moment gebeurde iets wat typisch is voor reizen in je eentje. Verrassingen uit het niets. Aan de overkant had ik al een tijdje een Europees uitziende gozer zien klussen aan zijn Fiat 600. Opeens stond hij naast mij en Lorenzo en legde in verfijnd chileens even uit wat de prijs moest zijn. Lorenzo werd een stuk stiller en het werken een stuk prettiger. Patrick had inderdaad duitse roots maar verder was hij een volbloed chileen. Hij wilde wel weten wat mijn plannen waren met mijn mooie motor. Na een gezellige babbel, een paar grappen en ditjes en datjes had ik er een nieuwe vriend bij. En een goede vriend.

Na deze dagen klussen was ik wel even klaar met dagelijks door het knotsgekke verkeer van Valparaiso te crossen met mijn Honda Transalp en Patrick had het perfecte idee om de volgende dag te gaan sightseeen. Niet op een Honda, maar in zijn BMW Cabrio Z3M. En wat een genot! Heerlijk in een auto! Achter-overleunen, zonnebrilletje op, palmbomen langs de boulevard, feestende mensen op het strand, biertje hier, biertje daar. Ik wil op reis met een Z3M! En met een zeer voldaan gevoel kijk ik over de zee als we met een ondergaande zon over de zeeweg terugrijden naar Valparaiso.

Que vida, viva Chile!