Crossing The Desert

En daar sta ik dan met mijn helm in mijn hand. Het is eind februari, normalerwijs ijskoud in Nederland, maar nu voel ik de warme woestijnwind in mijn gezicht. Ik sta aan de voet van de Atacama woestijn in het plaatsje Bahia Inglesa, alweer 900 kilometer boven Santiago en nog 1500 kilometer tot de grens met Peru. Ik ben minder nerveus dan eerst, de motor houdt het goed en ik ben er klaar voor. Gas!

Rijden door de woestijn is een verhaal apart. Tot nu toe ben ik gewend om toch zeker om de vijftig kilometer een rustgevend Copec benzinestation tegen te komen. Flesje water, een snicker, bak smerige instant nescafe koffie, heerlijk. Voorbij Bahia Inglesa houdt het op. 150 kilometer geen benzinestation en per stad wordt de afstanden groter met als hoogtepunt het stuk tussen Iquique en Arica in het Noorden, 310 kilometer niets, ik neem voor de zekerheid dan ook 5 liter extra benzine mee, dat moet toch genoeg zijn.


(driving through the desert: volume omlaag want herrie door de wind!)

De Atacama woestijn. Niet eens de heetste, maar wel de droogste woestijn ter wereld. In de stad Arica valt zo weinig regen, slechts 0,76 milimeter per jaar, daarmee kan je een kop koffie vullen in 100 jaar. Droog en vooral niets. Tijdens het rijden zie ik de zinderende zon de lucht laten trillen boven de verlaten wegen. Het is twee uur in de middag en ik heb geen schaduw, de zon staat recht boven me. Gescheurde vrachtwagen banden langs de weg. Regelmatige cirkelende roofvogels. Het is net een film en ik probeer zo weinig mogelijk te denken aan eventuele problemen. Het is alleen ik en verder niets. Het is tijd om te genieten van het alleen rijden door een van de prachtigste en meest verlaten plekken ter wereld.


(in the middle of the Atacama)

Alles gaat ook goed, maar als ik in Antofogasta aankom in het midden van de Atacama zie ik in de ochtend dat mijn olie leeg is. Schrik slaat mij om het hart, ik vul een beetje bij en rij rustig naar het Copec station. Hup, meer olie. De Transalp is een goede en sterke motor, maar ook niet meer de jongste dus de oliekeringen lekken een beetje. Maar waarschijnlijk is mijn olie uitgedund door de hitte van de 600 kilometer de dag daarvoor. In Iquique is het eerste wat ik doe, het vervangen van de olie. Erg rustgevend en ik kan weer verder.

Na Antofogasta kan ik kiezen, door de woestijn of langs de kust. Natuurlijk langs de kust: Ruta 1. Elke baai is nog groter dan de ander en de weg is ingeklemd tussen de woeste Pacific en een bergrug van 2000 meter hoog. Ik moet om de 20 minuten stoppen om een foto te maken. Zo mooi. In Tocopilla, een klein mijnwerkers stadje, kom ik aan en wordt meteen omringd door een groep kleine kinderen, un astranauto! Na een spervuur van vragen en antwoorden van mijn kant zijn ze tevreden. Het is een motorrijder met een surfplank uit Amsterdam. Amsterdam muy lejos! Op het terras raak ik aan de praat met een Chileen met een Belgisch accent. Christian is op zijn vijfde na Belgie geemigreerd en wil weer terug naar Chili, back to his roots in deze verlaten woestijn.

Aan het eind van Ruta 1 kom ik aan in het Miami van Chile. Iquique met haar hoge flat gebouwen en reefbreaks met bodyboarders. Na een week surfen in de holle golven van Iquique rij ik richting Arica. Het waait hard, windkracht zes en ik rij voornamelijk scheef en zwabber over de weg. Rustig knietjes tegen de tank en meegeven. Ik ben steeds relaxter op de motor en zie zoveel mooie plekken. Ik zou wel mijn hele camera willen uploaden op deze website. De droogte gaat door en ik merk dat de 320 kilometer een peuleschil is. De olie is goed, de motor snorrt als een tevreden kat. En Arica is het tijd om uit te rusten en... weer te surfen.

Het leven is goed, als ik op mijn motor zit en over Arica uitkijk. Ik ben 3000 kilometer verder en slechts 18 kilometer van de grens met Peru. En een nieuw land en een nieuw avontuur is in zicht.

Just some foto´s along the way in the Atacama Desert.