O la la Iquique Y Arica! (and goodbye Chile)

Tussen al het motorgeweld door heb ik natuurlijk ook hetgeen gedaan waarvoor ik hier voornamelijk ben: surfen. Na de woestijn en een lange rit vanuit Antofogasta over Ruta 1 ben ik beland in Iquique. Palmbomen, strand, golven en backpackersparadijs. Maar wat voor een golven! Chili staat bekend om haar grote golven in het Zuiden en iets kleinere golven in het Noorden. Echter, dat er hier in het Noorden voornamelijk bodyboarders in het water zijn is een teken aan de wand.

Mijn eerste sessie. Op El Colegio (de righthander op de foto hieronder), een holle break midden in de stad. Ik probeer door het water de bodem te zien wanneer ik het water in ga. Ik zie een paar witte rotsen, rotsen die mij geruststellen want het is een veilige plek om mijn voet op te zetten. Maar als ik om mij heen kijk en nog eens goed kijk, zie ik het. Al het zwarte daarom heen is niet rots of zwart lava zand. Zeeegels. Honderden. Ik spring van de ene rots naar de andere en paddle snel de channel in.

De golven lijken op de kant mee te vallen, slechts manhoog, misschien net overhead. Ik paddle naar achteren en ben klaar voor de set. Hmmm.. die golven lijken toch wat hoger in de line-up, en is de swell soms groter aan het worden? Donkere lijnen verschijnen aan de horizon en als ik op de schouder naar binnenkijk zie ik de golf omklappen in een overhead top-to-bottom barrel, aye aye aye! Een nieuwe set kom eraan, paddle for life, take-off! Glassy backside snelheid raas ik van de golf af met mijn armen gespreid en een nieuwe Canadese surfmakker juicht vanaf de schouder. Opeens zie ik de rotsen onder me door flitsen, zuigt de golf hol, ga ik bijna headfirst op mijn plaat en voel de barrel op de achterkant van mijn board klappen en vlieg ik via de schouder de golf uit. Heerlijk, net geen barrel maar wat een rit. Kort maar krachtig.

Iquique is een heerlijke plek en ik doe naast het surfen, bij voorkeur niets. En ik laat mij onderdompelen in het heerlijke chillleventje van de backpacker. Uitslapen, siesta, coronaatje hier, feestje daar en praat de hele week voornamelijk engels. Mijn maatjes wisselen hier van de Kiwi (Nieuw-Zeelandse) surfers Ratty en Evan tot een doorgewinterd reiziger Danny "Corona" Ward. En Danny doet zijn naam eer aan. Met de golven, de zon en de huiselijke sfeer in dit backpackers paradijs voel ik me dan ook enorm thuis en staat de tijd even stil. Maar de tijd tikt toch door en na 8 dagen is het tijdom te vertrekken voor mijn laatste plaats in Chile: Arica.

Surfbuddies, zet je schrap en geniet van het komende stukje plus bijbehorende foto´s (credits to Diogo D´Orey, check more of his work on www.diogodorey.com)!

Ik vind onderdak in het surfhouse van Kurt, een man klein van stuk maar met een moedig hart, die de grote golven van Arica bedwingt. Als ik met mijn motor ronkend aankom rijden, is hij net aan zijn jetski aan het klussen. Of ik er klaar voor ben? Morgen komt er een grote swell en de bigwave spot El Buey gaat af! Hmmm.. of dit nou een goed idee is? Ik loop het hostel binnen en zet de motor achter in de gemeenschappelijke ruimte. Diogo, een grote, charismatische Braziliaanse surfer (en fotograaf) zegt met een zware stem: "Nice motor man, and.. are you ready for tomorrow? Big waves, you can borrow my 7´8 if you want..". Nogmaals...hmmmmm. Het idee alleen al dat ik dat zou kunnen maakt me zenuwachtig en geeft mij zin, maar als ik de foto´s van de afgelopen week voorgeschoteld krijg en de verhalen hoor van de in Puerto Escondido gevestigde Brazilianen (man, hold downs of 15 seconds, scary, don´t get caught inside, crazy!), weet ik genoeg. Dit is heftig en ik moet nog zes maanden mee. Dus ik besluit de volgende ochtend verstandig en wijs te zijn en uit te slapen om aan het eind van de ochtend de heren terug te zien komen. Een beetje sip, de swell was net niet groot genoeg, maar goed El Gringo (stand-up barrel, halve meter water op het rif) liep fantastisch. Ik geniet van de verhalen en fantaseer dat ik ook zou goed zou kunnen surfen. En een eerlijk besef dringt tot mij door: ik ben hier geen "intermediate" surfer, ik ben hier weer terug bij af: een beginner.

Maar de gesprekken met deze fanatieke surfers hebben mij enorm gemotiveerd en de volgende dagen doe ik niets anders dan agressieve take-offs te oefenen in twee meter close-out beach breaks. En begin ik te fantaseren over het land waar ik zoveel goede verhalen over heb gehoord. Peru. Het is tijd voor Peru, het is tijd voor nieuwe perfecte golven.

Dit was mijn laatste post over mijn avonturen in Chili. Op dit moment zit ik - na weer 1500 kilometer zandwoestijn - in Lima, Peru, fijn met Tes aan mijn zijde voor twee weken de bergen in. Mijn tijd in Chili was fantastich en een betere plek om de reis te beginnen kon ik mij niet wensen. Ik vond de surf heftig maar super, de vergezichten en de woestijn prachtig en de mensen open, altijd in voor een praatje en erg gastvrij. Hierbij de laatste foto´s van Chilenen en backpackers die mijn verblijf hier zo goed hebben gemaakt.

(the creators of my surfmotorbike! Valparaiso, Chile)

(The Pichilemu crew, Ben, Muriel, Lars and Uncle, South Chile)

(Mis Professoras Chilenas! La Serena, Chile)

(Felipe, my Antofogasta guide)

(Danny "Corona" Ward, need I say more? Iquique, Chile)

(The Kiwi crew (Ratty and Evan) Iquique, Chile)

(Elin & Mette, Norwegians saying Corona is the solution! Iquique & Arica, Chile)

(Goodbye Chile! Final hour in Chile, Arica. Mette, Claudia, Gabriel, Elin & Fabrizio)