1000 Kilometers

Harde wind raast langs mijn helm, via mijn kleine zijspiegel zie ik de witte strepen van de weg achter me weg schieten en de hengsels van mijn tas flapperen alle kanten op. Op dit moment rij ik mijn eerste 1000 kilometers. Na Valparaiso en nog een warme week in mijn Chileense "thuis" Pichilemu, is het zover, de eerste grote rit.

Ik word uitgezwaaid door mijn surfmakkers uit Pichilemu. Ben, een Amerikaan die al een jaar op reis is en elke ochtend getrouw voor onze surfsessies handelt op de Engelse beurs in het short gaan van valuta´s. En Lars, bijgenaamd El Capitano, die de skepter zwaait over het hostal El Barco met uitzicht over twee van de beste surfspots van Chile. Met een goed gevoel vertrek ik, op naar de kustplaats La Serena, 1000 kilometer verderop. Maar toch ook best zenuwachtig, hoe houdt de motor het? hoe zijn de grote wegen? Ik hoef me in ieder geval geen zorgen te maken om te verdwalen. Er is maar één weg omhoog: de Pan-Americana.

Een vreemde gewaarwording, ik rij! En rij! Kilometers lang. Het landschap verandert regelmatig van bochtige wegen in de heuvels tot een drukke snelweg in de buurt van Valparaiso. Rechtsaf, een shortcut door 40 kilometer verlaten berggebied. Onderweg alleen begroet door een Chileense motorrijder op een BMW F650. Mijn lesmotor.

Ik moet denken aan mijn motorrijlessen. En aan hoe onervaren ik eigenlijk ben. Deze 1000 kilometer die ik nu aan het afleggen ben is ongeveer evenveel als al mijn lessen inclusief examen bij elkaar. Mijn rijervaring wordt verdubbeld in twee dagen. En ik merk ook dat ik nog gespannen ben bij het rijden, mijn schouders trek ik soms te lang hoog op. Ik rij rond de 80 kilometer per uur. De motor is zwaarbeladen en ik sleur mijn surfplank mee. Pijn in mijn schouders, zadelpijn en ik probeer tijdens het rijden af en toe mijn benen te strekken. Ouch!

Maar elke dag op de motor, elke kilometer, word ik rustiger en gaan mijn schouders een stukje verder omlaag, kijk ik verder door de bocht en geniet ik meer en meer en krijg ik steeds meer een gevoel van vrijheid. Heerlijk! Ik heb de motor onder controle, rij 100 kilometer per uur, wat heel wat tijd scheelt en de surfplank is verbazingwekkend stabiel bij deze snelheid.

La Serena komt in zicht. De laatste 400 kilometer is een lange snelweg met grote bochten over semi-aride heuvels. Met aan het eind een oase van beachbreaks. Ik surf de eerste ochtend op headhigh glassy beachies met Mark, een duitser en ben uitermate tevreden. Ik breng mijn dagen verder door op het strand, het water is warmer, palmbomen, vakantie!

En ik heb twee nieuwe leraressen Chileens, Tania en Karina, in het hostel ontmoet en leer de fijne kneepjes van het Chileens, het lijkt wel een soort Chinese variant van het Spaans. "Cathay"? (snap je?), "Flaite" (mannen met matjes en kortgeschoren hoofden) en "Como Estay" (Como estas op zijn Chileens, anders verstaan ze hier niet). Mijn Chileens is in ieder geval weer bijgespijkerd voor de laatste 2000 kilometer omhoog, waarbij de dames mij op het hart drukken niet te veel het woord flaite te gebruiken bij de pompstations.

Morgen ga ik weer inpakken voor een van de spannendste delen van mijn motortrip. 1800 kilometer omhoog dwars door de droogste woestijn in de wereld, de Atacama, met aan het einde een oase van de befaamde surfspots van Iquique en Arica. Ik weet dat er om de 300 kilometer benzinestations zijn, ik neem 5 liter water mee en extra benzine, er rijden veel vrachtwagens die altijd kunnen helpen in nood, maar toch voel ik de kriebels weer op komen. En moet ik denken aan een mail die Franco, mijn Italiaanse motormakker mij stuurde vorige week:

"Cuando estas incierto, tienes abierto.... el gas!" (Voel je je onzeker, open dan het gas!)