Nicaraguan Birthday

Ik kijk naar de donkere lucht. Een strakke regenboog vult de hemel op de rand van de wolken. Langzaam dein ik op en neer op de stevige zuidwesterswell. Een storm van de kust van Nieuw-Zeeland is omhoog getrokken en heeft de laatste dagen haar pakketje afgeleverd. Vandaag is de laatste dag van de swell en een van de eerste dagen dat ik aan het surfen ben in Nicaragua. Een bijzondere dag.

Donkere lijnen verschijnen aan de horizon. En van een halve mijmer-meditatie-modus schiet ik in totale-actie-gaan!-modus. Snel paddle ik een stuk naar achteren en halverwege keer ik om en met volle kracht paddle ik in op de golf. In een flits zie het dikke schuim opborrelen van de vorige golf, om meteen naar rechts te kijken en ik maak een drop naar beneden met mijn rug naar de golf. Razend snel vlieg ik over de bodem van de golf, mijn linkerhand stevig aan mijn board als opeens het onwerkelijke gebeurt.

De blauw groene top van de golf lijkt dicht te slaan en op het moment dat ik denk dat het over is, zie ik de lip van de golf over mijn heenvliegen, de tijd lijkt even stil te staan. Tegelijkertijd ga ik zo hard! En zo snel als het kwam, is het weer voorbij en vlieg ik eruit. Wat een gevoel, wat een onbeschrijfelijke gevoel. Mijn eerste barrel van de trip. En dat maakt het meteen mijn eerste barrel van mijn leven. Een verjaardagskado van Nicaragua aan mij. Perfecta.

Dit alles speelt zich af in het kleine plaatsje Popoyo aan de kust van Nicaragua. De spierpijn van mijn vulkaantocht was ongekend. Het kostte mij dagen om bij te komen. En bijkomen kan in Nicaragua op een hele mooie plek. Hotel Popoyo. Een kamer voor mijzelf, een zwembad, grandioos eten. En dat alles voor prijs waarvoor je in de Voetboegsteeg nog geen biefstukje krijgt. In wentel mij in weelde en neem het ervan.

Het duizelt me een beetje. Harde muziek en met een handjevol mensen rocken we de dansvloer. Het is even over twaalven en er wordt gejoeld! Ja, het is zover. Ik ben 33, maar op dit moment voel ik me 18. Met mijn nieuwe vrienden in Popoyo, voornamelijk Aussies en Kiwis, wordt er druk geproost en de meest unieke verjaardagstaart wordt me voorgeschoteld. Een lekkere brownie met een prachtige Marlboro Light als kaars. Blazen lukt niet, dus ik rook hem maar uit. Het is een heerlijke avond en nog lang niet afgelopen.

En ik denk - tussen de schouderkloppen en rumshooters - terug aan alle wonderschone momenten van de reis tot nu toe. Perfecte glassy golven, lange fijne eenzame wegen in de woestijnen van Zuid-Amerika, palmbomen en Tes. Chili tot Panama. Ik ben tevreden en bedenk me dat deze reis een van de beste dingen is die ik ooit heb ondernomen. Misschien wel het beste.

More photos a long the way in Nicaragua